Witajcie moi mili. Dziś przygotowałem wam opowieść o Elfie Nieuczku. Był to, ech, urwis pierwszej wody, który kiedy tylko miał sposobność wywinąć się od nauki robił to – spytacie? To elfy się uczą? Och ,moi drodzy. Elfy, oczywiście, są specjalistami w swoich dziedzinach, ale na moją brodę, technologia idzie do przodu! Raz na jakiś czas, nawet najmądrzejszy elf musi nauczyć się czegoś nowego. W przeciwnym razie każde dziecko co roku dostawałoby o - konia na biegunach. A w listach, dzieci proszą o różne wszak rzeczy: o elektryczną kolejkę, o świecącą w ciemności czapkę, o magnetyczną plastelinę i nową grę video. Dlatego częściej niż wam się wydaje elfy zapraszają do swojej wioski a to mędrców elektroniki, a to mistrzów obróbki drewna, aby ci podzielili się swoją wiedzą. Możecie być pewni, że kiedykolwiek to się nie dzieje Elfa Nieuczka już dawno z nami nie ma. Kic kic i chowa się w lesie, włóczy się to tu czy tam a potem... jedyne co potrafi to zawiązać sznurowadła. Pewnego dnia jednak Nieuczek polubił naukę. A było to wtedy, gdy do naszej wioski przybyli mistrzowie z Dalekiego Wschodu... Posłuchajcie.– Tututuru! - zabrzmiał róg obwieszczający przybycie gości. Elfy powyskakiwały z łóżek przeciągnęły się i wybiegły przed domy z zeszytami pod pachą. A tam? Jaki widok! Na samym środku wioski, na wysokich tronach siedzieli Wielka Mistrzyni Liczb i Wielki Mistrz Kolorów. Mieli na sobie piękne szaty sięgające do ziemi, złote korony i przepiękne pierścienie. Wokół nich siedziała królewska świta, dwórki i pazie w fantazyjnych kapeluszach, a na podeście - na znak - czekała orkiestra dęta. Na placu zaś piętrzyły się księgi, arkusze papieru, tablice, słoje z farbami i skrzynie pełne i Mistrz unieśli nagle dłonie. Gwar ucichł. Oj nie byli to tacy zwyczajni goście. Poruszali się powoli, dostojnie, niczym w tańcu. Tablice na ich polecenie same zapisywały się niewidzialną kredą, a fiolki z kolorowymi farbami fruwały pod niebo dokonując niezwykłych akrobacji. Zafascynowane elfy oglądały to z otwartymi buziami.– A teraz mili przyjaciele. - mówił Mistrz Kolorów - spójrzcie co wydarzy się, gdy zmieszamy te oto nagle żółta i niebieska farba wypełzły niczym śmieszne smoki ze swoich słoików. Obydwie na czarodziejski gest mistrza uniosły się w powietrzu, by tam zespolić się w jedną zieloną kulę. - Niebieska i żółta farba dają nam kolor zielony – obwieścił mistrz, a elfy nagrodziwszy sztuczkę brawami, zanotowały tę informację w wówczas ktoś niepostrzeżenie się wymknął. Wiecie kto to był prawda? Owszem. Nieuczek. Tak jak zawsze tak i teraz. Uciekł do lasu i rozpoczął swoje leniwe wagary pogwizdując pod będę sobie głowyzawracał dziś naukąja wolę ot zagwizdaći się podrapać w uchoja wolę swoim nogompozwolić na wędrówkębo życie na naukęza krótkie jest! Za krótkie!I poszedł. Spod nóg unosił się piękny dźwięk kruszących się liści i igliwia, gdyż była to jesień. A wiatr gładził nieuczesane włosy dziwna rzecz dobiegła uszu Nieuczka. Jakby melodia z Dalekiego Wschodu. Wiatr musnął go w ucho i nagle stanęli przed nim... Nie może być! Wielka Mistrzyni Liczb i Wielki Mistrz Kolorów!– Co? Jak to jest możliwe? Przecież, państwo są teraz … w wiosce elfów. - dukał przerażony Nieuczek.– Owszem, ale latami ćwiczyliśmy zdolność znajdowania się w dwóch miejscach naraz. Z sukcesem. - odparła oschle Mistrzyni - Cóż, jesteśmy z moim mężem zdania, że niemądrze jest opuszczać nasze lekcje. Postanowiliśmy cię odszukać i czegoś cię jednak nauczyć.– Ale ja – zaczął jąkać się Nieuczek. - Kiepsko mi idzie nauka.– Nie martw się – powiedział dobrotliwie Mistrz. - Jeden uczy się świetnie słysząc, inny widząc. Być może masz problemy z nauką, gdyż uczysz się w jeszcze inny sposób. Na przykład poprzez doświadczenie...– Dośwww...?– Tak – odparła Mistrzyni. Wydawała się dużo bardziej surowa niż jej mąż. - Dlatego w tym momencie zabieramy cię do naszej krainy liczb i kolorów. Na pewno nie będziesz się tam w jednej sekundzie świat Nieuczka zawirował. Pomieszały mu się wszystkie słowa, kolory, litery i zapachy. Po chwili zaś, wraz z Mistrzami znalazł się w najpiękniejszej krainie, jaką kiedykolwiek widział.– Och, jak pięknie – powiedział rozglądając się wokół. - Czy tak jest na Dalekim Wschodzie?– Tak. Tak jest w Japonii – odpowiedział Mistrz pokazując mu kwitnące wiśnie i brzoskwinie. Nieuczek, od dziecka mieszkający w lesie, nie widział jeszcze tylu drzewek owocowych.– A teraz Nieuczku – powiedziała surowo Mistrzyni – ruszaj. Masz przed sobą tylko jeden dzień na pokonanie drogi na górę Fidżi. Jeżeli ci się nie uda... zostaniesz tu na zawsze!– Nie bój się – mrugnął do Nieuczka Mistrz. - Mistrzyni uwielbia straszyć wagarowiczów, ale w gruncie rzeczy jest przemiłą czym obydwoje: Mistrzyni Liczb i Mistrz Kolorów zamienili się w różową mgłę i znikli. Nieuczek zaś ruszył przed siebie, pomiędzy kwitnącymi na biało drzewami uszedł paru kroków gdy na jego drodze pojawiła się śliczna dziewczynka. Miała na sobie tradycyjny japoński stój – kimono i okrągłą buzię, po której leciały łzy.– Co się stało dziewczynko, kim jesteś? - spytał Nieuczek.– Witaj elfie, jestem Rika. Niosłam swoim trzem laleczkom kosz brzoskwiń, ale potknęłam się i owoce potoczyły się po drodze. Muszę je pozbierać i to koniecznie wszystkie. Laleczki pogniewają się na mnie, gdy jedna dostanie mniej brzoskwiń niż rzucił się do pomocy. Jeszcze nie zdawał sobie sprawy, że było to pierwsze zadanie, jakie przygotowała dla niego Mistrzyni Liczb.– Ile ich było Riko?– Laleczek? Trzy. Brzoskwiń, nie pamiętam.... Na pewno mniej niż powoli odnajdywał owoce i tak oto głośno liczył:– Jedna, dwie, trzy, cztery, pięć? Czy było ich pięć? - spytał.– A czy pięć brzoskwiń zdołam rozdać tak, aby każda z laleczek miała tyle samo owoców? Nie chcę, by moje lale się przystanął. Wyobraził sobie trzy laleczki Riki i pomyślał:– Jeśli pierwsza lala dostanie dwie brzoskwinie, druga dwie, to trzeciej zostanie tylko jedna! Zatem „pięć” to nie jest dobra odpowiedź! Szukam dalej! O, tam leżą jeszcze dwie brzoskwinie, razem czy wy wiecie ile brzoskwiń zgubiła Rika?Bo nie pięć, nie niż aby każda laleczka miała brzoskwiń po Osiem?– Wiem! - krzyknął wreszcie Nieuczek znalazłszy dziewięć brzoskwiń. - Spójrz chwycił patyk i narysował na ziemi... trzy laleczki. Przy pierwszym rysunku położył trzy brzoskwinie, przy drugim trzy i przy trzecim... - Widzisz Riko? Też trzy! Odpowiedzią na twoją zagadkę jest dziewięć! Mniej niż dziesięć, i tyle, aby każda laleczka miała brzoskwiń po równo. I te dziewięć brzoskwiń właśnie ci ofiaruję. Podzielisz je bez problemu pomiędzy trzy laleczki. Każda z nich dostanie trzy owoce.– Dziękuję, Nieuczku, jesteś bardzo mądry jak na wagarowicza – zaśmiała się serdecznie Rika i pocałowała elfa w policzek. A następnie znikła rozpływając się w różowej mgiełce.– Czy mi się to śni? Nikt mi nigdy nie powiedział, że jestem mądry, ale podoba mi się to! - powiedział do siebie Nieuczek. - I nikt mnie jeszcze nie pocałował – tu zawstydził się i uśmiechnął szeroko na wspomnienie dalej. Płatki wiśni opadały na jego twarz. To było bardzo przyjemne.– Podoba ci się tu? – usłyszał nagle głos.– Tak, bardzo – odpowiedział Nieuczek odwracając się. Jego oczom ukazał się niezwykły wojownik. Miał skośne oczy, a przy pasie – katanę, japoński miecz.– Wiśnia to po japońsku sakura – odpowiedział mężczyzna. - A ja jestem Takashi, samuraj. Moje imię oznacza „ten, który opiekuje się starszymi”. Hai!– Witaj Takashi. Ja nazywam się Nieuczek i moje imię oznacza... - tu elf zawiesił smutno głos.– Nic nie się martw Nieuczku. Nawet ja w młodości wolałem wędrować po górach niż uczyć się liczyć.– Naprawdę?– Tak.– Czy ten miecz... Używasz go do walki?– Och nie – zaśmiał się Takashi. - Kiedyś owszem, ale gdy zaciąłem się w palec, postanowiłem inaczej go używać. Jestem mistrzem sushi. Kroję moim mieczem ryby i warzywa a następnie zawijam je w ryż i suszone wodorosty, aby potem zjeść ze smakiem. Omnomnom. Hai!– Czy mógłbym spróbować? Trochę już zgłodniałem.– Niestety, to niemożliwe. Jestem w wielkiej biedzie a... a może ty mi pomożesz?– Co takiego?– Przygotowywałem sushi dla moich czterech gości, którzy odwiedzą mnie w porze kolacji. Nagle sfrunął tu wielki Żuraw i porwał mi kilka kawałeczków ryby.– Och, a ile miałeś kawałków ryby na początku?– Dwanaście!– A teraz? Pozwól, że policzę – dwa, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem. A to żarłoczne ptaszysko! Było dwanaście, a zostało ci osiem.– Ile zatem kawałków ryby porwał żuraw? - spytał Takashi.– Poczekaj. Dwanaście minus osiem.... Pozwól, że użyję do tego twoich Nieuczek chwycił dwanaście marchewek. Z nich odłożył na bok osiem – tyle ile zostało kawałków ryby. Policzył to co zostało... Jeden, dwa, trzy, cztery! Cztery! Tak, żuraw porwał cztery kawałki ryby!– A to niecne ziółko! I jak ja teraz nakarmię tym co zostało, czyli ośmioma kawałkami ryby czterech gości?Nieuczek zastanowił się głęboko, po czym chwycił patyk i zaczął rysować po gości: pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego. Czwarty wyglądał jak Rika. Po czym poniżej dorysował osiem kawałków ryby i strzałką połączył je z narysowanymi gośćmi. Ten kawałek dla pierwszego gościa, ten dla drugiego, ten dla trzeciego, ten dla czwartego. I ten znów dla pierwszego, ten dla drugiego, ten dla trzeciego i ostatni dla czwartego. Osiem kawałków dla czterech gości czyli po dwa dla każdego. Takashi! Już wiem! Każdemu możesz ofiarować po dwa kawałki ryby.– Brawo! - klasnął w ręce Takashi. - Hai! - dodał jeszcze zadowolony, choć do końca nie było wiadomo co to znaczy. - A jeśli nadal będą głodni?– To zawsze można ich dokarmić marchewkami – mówił Nieuczek, ale samuraj już tego nie słyszał. Powoli rozmywał się w różowej Cóż – szepnął do siebie Nieuczek. - Wygląda na to, że było to kolejne zadanie na mojej drodze. Pomyślnie rozwiązane. A teraz, w drogę, bo nie zamierzam podpaść surowej Mistrzyni Liczb!I poszedł. Gora Fidżi była już bardzo blisko. Lecz gdy Nieuczek zbliżył się do jej podnóża, usłyszał za sobą szloch. Odwrócił się. Była to małpa, cała od stóp do głów umorusana farbami. Przed nią leżały słoiczki z rozmaitymi kolorami, a przed nią, biały lampion gotowy do pomalowania.– Jak mogę ci pomóc – zlitował się nad płaczącą małpą Nieuczek.– Przygotowuję właśnie lampion na Kanto Matsuri. - odparła małpa ocierając łzy.– Kanto Matsuri?– Tak, japońskie święto lampionów. Mój lampion ma być zielony. To kolor zdrowia i szczęścia. Tak mówią Japończycy. Ale cóż, nie mam zielonej farby – i małpa rozkleiła się ponownie.– Nie martw się – pogładził ją po plecach Nieuczek. - Na pewno jest jakiś sposób, aby pomalować twój lampion na zbliżył się do farb. W słoiczkach były następujące barwy: niebieska, czerwona, czarna, biała i żółta.– Cóż, nie ma zielonej masz rację. - pomarkotniał.– Ajajaj. Nie da się nic z tym zrobić? - spytała z nadzieją stanął zdezorientowany. Nic nie przychodziło mu do głowy. Spodziewał się kolejnej zagadki matematycznej. Wszak Mistrzyni Liczb lubi zadawać trudne zadania wagarowiczom. Tymczasem sprawa lampionu wydała mu się zupełnie inną parą kaloszy.– Dasz radę, Nieuczku, rusz tylko głową – usłyszał elf niespodziewanie i rozpoznał ten głos. To Mistrz Kolorów, który od początku wędrówki bardzo go wspierał.– Na moją czapeczkę! - krzyknął Nieuczek nagle. - Mam! Tuż przed moją ucieczką na wagary Mistrz pokazał nam sztuczkę – zwrócił się do małpy. - Ze słoika wyszły dwie farby i gdy zmieszały się w powietrzu, dało to zupełnie nowy kolor. Och małpko! Musimy zmieszać dwa kolory!– Tak? Które?– Nie wiem, czerwony z białym? - tu Nieuczek wymieszał je na kawałku drewna. - Ech nie, wyszedł różowy– Może żółty z czerwonym? - zapiszczała podekscytowana małpa i zabrała się do mieszania. - Ech, pomarańczowy.– Niebieski z czerwonym! - zawołał nieugięty Nieuczek. - Ech... fiolet.– Czarny z czerwony! - wrzasnęła małpa. - Ech.. brązowy.– Niebieski z żółtym? - spytał elf.– Niebieski z żółtym? - powtórzyła obydwoje pełni energii wymieszali obydwie farby. Nie uwierzycie... Wyszedł im kolor... zielony!– Brawo brawo Nieuczku – krzyczała małpa podskakując na ogonie.– Teraz możesz pomalować swój lampion – mówił do niej Nieuczek, ale za chwilę po małpie, lampie i farbach nie było ani kiedy Nieuczek postanowił wdrapać się ostatecznie na górę Fidżi, spostrzegł, że góry też nie ma. Że nie ma już kwitnących wiśni. Ani różowego dywanu pod stopami. Ani zapachu brzoskwiń, ani japońskiej muzyki niesionej przez był w lesie, a przed nim stali Wielka Mistrzyni Liczb i Wielki Mistrz Kolorów.– Gratulujemy nasz mały wagarowiczu – zaczęła oschle Mistrzyni.– Wiedziałem, że sobie poradzisz – dodał uśmiechnięty Mistrz.– A teraz wracaj do wioski, bo jeszcze ominie cię najlepszy moment naszej lekcji.– To.. to.. wy nadal tam jesteście?– Tak. Umiejętność bycia w dwóch miejscach naraz ćwiczy się bardzo długo. Ale to da się zrobić. – powiedziała Mistrzyni i wraz z Mistrzem powoli rozpłynęli się w co sił w nogach pognał do wioski. Rzeczywiście Mistrz i Mistrzyni byli w wiosce i powoli kończyli swoją lekcję. Zapadł zmrok. Elfy umiały już doskonale liczyć i mieszać barwniki. A Mistrz i Mistrzyni w nagrodę za skupienie pokazali elfom najpiękniejszy pokaz fajerwerków, jaki możecie sobie było dalej? Mistrzowie wrócili na Daleki Wschód; elfy, bogate o nową wiedzę do pracy, a bohater naszej opowieści, mały wagarowicz zaczął bardziej przykładać się do nauki. Wiedział już, że najlepiej uczy mu się przez doświadczenie, wobec czego spędzał godziny na mieszaniu kolorów i liczeniu marchewek, ziarenek ryżu, igiełek sosny. Dodawał, odejmował, dzielił i mnożył. A gdy umęczony zasypiał śniła mu się kraina kwitnącej wiśni, gdzie pomagał małpie, samurajowi i pięknej koniec naszej opowieści. Pamiętajcie, uciekanie od obowiązków i nauki to nie jest najlepsze wyjście. O główkę trzeba dbać, tak jak o własne zdrowie. Żeby się rozwijała, więcej pamiętała i potrafiła coraz lepiej liczyć i rozwiązywać zagadki. Będziecie się pilnie uczyć? Mogę na was liczyć? To wspaniale!Śpijcie teraz dobrze. A żegnam się z wami po japońsku, sayonara! Domo arigato!

Majka jest już przedszkolakiem pełną gębą i coraz poważniej podchodzimy do koncepcji poznawania liter i cyfr oraz nauki pisania, czytania i liczenia. Oczywiście wszystko bardzo stopniowo i poprzez zabawę, nastawiając się raczej na same przyjemności – ksiązeczki, gry i inne atrakcyjne pomoce naukowe, tak dalekie od wkuwanie literek i odpytywania z pamięci. Najchętniej w pięknej oprawie graficznej, bo powszechnie wiadomo, że dziecko musi mieć konkret – nie ma pojęcia ile jest 3-1, ale jeśli ma obiecane trzy bajeczki, a jedna już się skończyła, to doskonale wie, ile jeszcze zostało. Nieszczególnie znam się na tych wszystkich metodach nauczania maluchów, staram się więc po prostu oswoić Majkę z literkami i rozbudzić jej ciekawość. Okazuje się, że mnóstwo książek, układanek, czy książeczek z zadaniami pomaga mi w tym na co dzień. Z przyjemnością je więc wspólnie polecamy! Książki: „Od 1 do 10” Oli Cieślak to pierwsza książeczka o tej tematyce, która znalazła się w naszych zbiorach. Niewielka i całokartonowa trafiła w lepkie rączki Bobasy, kiedy ta miała zaledwie nieco ponad pół roku. I przeżyła w zaskakująco dobrym stanie, co samo w sobie świadczy o jakości wykonania. Nieco abstrakcyjne, „bazgrołkowate” ilustracje i krótkie, wpadające w ucho rymowanki ze zwierzątkami w roli głównej ślizgające się po granicy absurdu – idealnie wpasowały się w moje poczucie humoru. Podobno recenzje tej książeczki są bardzo różne, ale ja jestem bardzo na tak i polecam mocno! Aleksandra Cieślak, Od 1 do 10, Warszawa: Wydawnictwo Dwie Siostry, 2014, 22 s. Kolejnym naszym wyborem na książki oswajające z literami i cyframi zupełnego jeszcze maluszka, stały się całokartonowe, wielkoformatowe pozycje „Mój pierwszy alfabet. Słowniczek obrazkowy” i „Moje pierwsze liczby. Książeczka obrazkowa”. W pierwszej z nich każdą stronę zajmuje olbrzymia litera, a wogół niej umieszczono przedmioty i zwierzęta zaczynające się na daną literę. Drugą podzielono na rozkładówki – na jednej stronie umieszczono cyfrę wraz z jej wartością „w kropkach”, na drugiej zaś po cztery różne przykłady ilustracji odpowiadającej danej cyferce. Przy trójce są zatem trzy robaki, trzy lisy, trzy psy i trzy grzybki. Ostatnie strony zajmuje małe podsumowanie – cyfry od 1 do 10 wraz z ich odniesieniem w obrazkach i proste przykłady dodawania. Książki okazały się naprawdę wytrzymałe, bo służą nam już dobre dwa lata i właściwie tego po nich nie widać. Są dość ciężkie, ale świetnie nadają się do oglądania na podłodze, a grube strony, wygodne do obracania, żywe kolory i uśmiechnięci, zwierzęcy bohaterowie zachęcają do samodzielnej lektury. A solidna, twarda oprawa i zaokrąglone rogi gwarantują bezpieczeństwo – i książki i malucha. Beata Białogłowska-Piwko, Mój pierwszy alfabet. Słowniczek obrazkowy, Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2017, 26 s. Anna Wiśniewska, Beata Białogłowska-Piwko, Moje pierwsze liczby. Książeczka obrazkowa, Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2017, 26 s. W pierwszych próbach liczenia towarzyszyła nam pozycja Anity Bijsterbosch „Gdzie jest konik morski?”. Osią fabuły uroczej książeczki dla najmłodszych jest sytuacja, która mogła zdarzyć się tylko ojcu – konik morski zgubił jedno ze swoich dzieci. Rozpoczyna zatem szeroko zakrojoną akcję poszukiwawczą przetrząsając zakamarki morskich głębin i prosząc o pomoc każde napotkane stworzenie. Towarzysząc mu w poszukiwaniach zaginionego synka, mały czytelnik poznaje różnorodne morskie zwierzątka i utrwala liczenie do dziesięciu. To nieskomplikowana, ale wciągająca historia za którą równie łatwo nadążyć, co się w nią zaangażować. Pomagają w tym przepiękne ilustracje, które przywodzą nieco na myśl perfekcyjnie wykonaną wycinankę-wyklejankę. Wspaniałe kolory – żywe, choć dalekie od podstawowej palety, duża szczegółowość przy jednoczesnym zachowaniu prostoty i przejrzystości ilustracji, budzący sympatię, uśmiechnięci bohaterowie. A do tego lekko usztywnione strony i okienka – oto klucz do sukcesu. Bardzo lubię książeczki dla dzieci, w których bohaterem jest konik morski – nie oszukujmy się, tatusiowie wciąż są traktowani nieco „po macoszemu” jeśli chodzi o opiekę nad dziećmi, a przecież sprawdzają się w tym świetnie. Chyba, że akurat gubią jedną z pociech :D Jednak jak by nie patrzeć, z tatą nie można się nudzić! A książka Anity Bijsterbosch pełna jest tatusiów trzymających pieczę nad swoją dziatwą (podczas lektury zawsze czuję się jak na placu zabaw w sobotni poranek), którzy wspólnie szukają zaginionego konika morskiego, jak na facetów przystało, bardzo skrupulatnie – za kamieniami, muszlami i wodorostami, a nawet za lampką ryby-żeglarza. Podobnie jak w przypadku historii Pana Hilarego i jego okularów, zguba znajduje się tam, gdzie powinniśmy byli zacząć szukać ;) Anita Bijsterbosch, Gdzie jest konik morski?, Gdańsk: Wydawnictwo Adamada, 2016, 28 s. „Liczymy razem” Matsumasa Anno to wybitny przykład książki obrazkowej do nauki liczenia, przemyślana w każdym calu. Składa się z 13 plansz odpowiadających dwunastu miesiącom. Pierwsza z nich, przedstawiająca bliżej niezidentyfikowany zimowy krajobraz, jest zupełnie pusta – odpowiada cyfrze 0. Na kolejnej pojawiają się pierwsze obiekty – dom, narciarz, dziecko lepiące bałwana, słońce, chmura, samotne drzewo, czy ptak, a w miarce obok ilustracji umieszczony został pierwszy klocek. Na kolejnej stronie widzimy tą samą przestrzeń uzupełnioną o kolejne elementy – obok domu pojawia się kościół, którego zegar pokazuje drugą godzinę, przy choince rośnie druga, wcześniej wydeptana ścieżka zostaje utwardzona i rozchodzi się w dwie strony, dwaj kierowcy ciężarówek dyskutują na poboczu, dwoje dzieci goni dwa zajączki. A śnieg powoli topnieje. Na następną stronę zawędrowała już wiosna – troje dzieci niesie trzy kwiatki, trzy łodzie płyną rzeką, pojawia się również kolejny budynek i drzewa. W miarce po lewej stronie obrazka piętrzą się już trzy klocki. W ten sposób maluchy mają możliwość nie tylko nauczyć się liczyć, ale przede wszystkim śledzić roczny cykl życia przyrody raz przyjrzeć się stopniowemu rozwojowi niewielkiego miasteczka. Zupełnie przypadkiem dziecko oswaja się również z zegarem i powoli (wraz z przyswajaniem cyfr) uczy się odczytywać z niego godziny. A wszystko to bez wykorzystania tekstu, bo jedynym środkiem przekazu są tutaj barwne plansze z delikatnymi akwarelowymi obrazkami. Sam tekst pojawia się dopiero na ostatnich stronach i jest przeznaczony dla rodziców. Wytłumaczono w nim zastosowaną w książce regułę „jeden do jednego” i same początki liczenia, o czym rodzic może następnie opowiedzieć dziecku. Matsumasa Anno, Liczymy razem, Toruń: Wydawnictwo Tako, 2019, 28 s. „10 psotnych kotków” to książeczka-pamiątka jeszcze z mojego dzieciństwa, ale jej mechanizm jest ponadczasowy. Banda kociaków rozłazi się w zaskakująco szybkim tempie przy okazji ucząc dziecko odejmowania – jedno z kociąt zainteresuje motylek, i już z dziewięciu kotków mamy osiem. Kolejny pobiegnie za myszką, więc nagle kociaków mamy siedem… i tak dalej. Dopiero obietnica kolacji pomoże znów zebrać je wszystkie w jednym miejscu. To jedna z moich najukochańszych pozycji – zarówno ze względu na przepiękne ilustracje, wytrzymałą tekturę, która przetrwała już miłość trojga dzieci jak i sentyment. Z pewnością można jednak znaleźć obecnie niejeden tytuł oparty na tym samym schemacie. Wolfgang Schleicher, 10 psotnych kotków, Zielona Góra: Wydawnictwo E. Jarmołkiewicz, 1997, 18 s. Nieco inny pomysł przyświecał twórcom kartonowej wyszukiwanki „Peppa Pig. Poszukaj i znajdź”. Każdej planszy z pełnym szczegółów obrazkiem towarzyszy ściąga z wpisanymi przedmiotami, które należy odnaleźć i policzyć. Poza ćwiczeniem liczenia i oswajaniem się z cyframi, tego rodzaju zabawy to świetny trening spostrzegawczości, cierpliwości i skupiania się na zadaniu. A bohaterowie ulubionej bajki stanowią dodatkową zachętę i przykuwają uwagę malucha na dłużej. Peppa Pig. Poszukaj i znajdź, Warszawa: Media Service Zawada sp. 14 s. Natomiast wyjątkowo zaawansowanej matematyki dla przedszkolaków posmakować można w wyjątkowo zabawnej pozycji duetu Kes Gray & Jim Field (którego ilustracje pokochaliśmy już w książkach „Koala, który się trzymał” i „Mysz, która chciała być lwem”) „Ile mamy nóg?”. Pod niewinnym pretekstem zliczenia odnóży gości przybywających na przyjęcie – a goście są cokolwiek nietypowi!) nie tylko przekraczamy dziesiątki, ale i setki! Kes Gray & Jim Field, Ile mamy nóg?, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 32 s. Dla odmiany „Piąte przez dziewiąte” Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel i Wojciecha Widłaka pozwala odkryć ludzką twarz matematyki. To dziesięć króciutkich historii o dziesięciu cyfrach. A każda z nich ma swój własny charakter, problemy i przygody – zero ma znamiona depresji i kompleks mniejszości, jeden samotny wędrowiec w lesie to zwiastun kłopotów przygody, we dwoje raźniej, choć nie zawsze symetrycznie, trójka to cyfra iście bajkowa, z czwórką lepiej nie zadzierać, piąte też się czasem przydaje, szóstka czuje miętę do dwójki, siódemka nie zawsze jest cudem świata… i tak dalej. Są wiewiórki, jamniki, chomiki, smoki, lwy, koty… cała menażeria. Są rycerze i bajkowe śluby, uczty, ośmiornice i żyli długo i szczęśliwie. Roksana Jędrzejewska-Wróbel, Wojciech Widłak, Piąte przez dziewiąte, Gdańsk: wydawnictwo Adamada 2018, 52 s. Podobny pomysł narracyjnego podejścia – ale tym razem do literek – miała Katarzyna Marciniak, w książeczce „Alfabet wśród zwierząt”. W tym przypadku każdą literę kojarzymy ze zwierzęciem K klasycznie z kotem, L z lwem, a S ze stonogą. Każdemu zwierzęciu zaś poświęcono przezabawny, melodyjny, wpadający w ucho wierszyk otoczony bajecznymi ilustracjami. To jeden z tych przykładów aktywności, w której wiedza wchodzi do głowy w sposób zupełnie niezauważony. Katarzyna Marciniak, Alfabet wśród zwierząt, Warszawa: Wydawnictwo Wilga, 2016, 48 s. Książeczki z zadaniami: Teoria teorią, nie zapominajmy jednak o ćwiczeniach praktycznych! Bo przecież poznawanie liter i cyfr to nie tylko rozpoznawanie ich na obrazkach, ale również pierwsze próby pisania! Ćwiczenie rączki, szlaczki i koślawe, poprzedzone setkami prób i błędów, ale już najprawdziwsze literki łączone pomału w proste słowa. W tych ćwiczeniach niezastąpione będą książeczki z zadaniami – atrakcyjne dla dziecka, pożyteczne ze względu na swój potencjał edukacyjny i ze względu na niewielki format idealne do torebki – świetnie sprawdzą się w podróży, czy podczas oczekiwania na posiłek w restauracji. Wybór tego rodzaju zeszytów ćwiczeń jest ogromny, przetestowaliśmy ich już mnóstwo, a wydaje się, że to wciąż kropla w morzu. Oto najciekawsze propozycje: „Zwierzaki alfabeciaki. Kolorowanki dla dzieci z wierszykami i naklejkami” Tomasza Parnasa to swego rodzaju etap przejściowy między książeczką do czytania, a aktywnością. Podobnie jak w „Alfabecie wśród zwierząt” każdej literce przyporządkowano zwierzątko, któremu poświęcono króciutki wierszyk. Wierszykowi towarzyszy kolorowanka, a na koniec należy dopasować naklejkę z literką i zwierzątkiem. Zupełnym maluszkom bardzo polecam tytuł z naszej ulubionej serii książeczek z naklejkami – „Obrazki dla najmłodszych. Naklejanki” towarzyszą nam (pod nadzorem bardzo uważnego rodzica!) odkąd Bobasa skończyła rok. Naklejanie naklejek to w końcu jedno z pierwszych zadań ćwiczących sprawność manualną małych paluszków, jeszcze zanim sięgniemy po ołówki i kredki. Jeden z trudniejszych tytułów tej serii poświęcony jest cyfrom. Do ćwiczenia nieco bardziej precyzyjnych ruchów rączką zachęca seria „Maluch poznaje…” wydawnictwa Aksjomat. Przetestowaliśmy „Litery” i „Cyfry” i są to chyba najulubieńsze książeczki z zadaniami Majki. Ze względu na śliską powierzchnię są wielokrotnego użytku – zarówno jeśli chodzi o zmazywalny pisak, którym się je wypełnia, jak i naklejki, które dają się kilkukrotnie odklejać – może nie w nieskończoność, ale spokojnie można poprawić, jeśli coś wyjdzie krzywo. Uwaga! Do tej serii nie dołączono pisaka, trzeba więc zaopatrzyć się w niego na własną rękę, albo wykorzystać taki z innego zestawu. Na przykład z książeczek „Literki. Piszę i zmazuję” i „Cyferki. Liczę i zmazuję”. Te tytułu skierowane są już do nieco bardziej zaawansowanych przedszkolaków, którzy, opatrzeni już nieco z literami i cyframi, składają je w pierwsze słowa i równania. Tutaj na dziecko czeka więcej pracy, książeczka wymaga więc nieco większej umiejętności skupienia, wciąż jednak próby wspierane są przez pomocnicze wykropkowania, a dzięki śliskiej powierzchni stron łatwo można zmazać i poprawić ewentualne błędy. Bardzo ciekawą opcją są dwie serie wspierające przyswajanie literek i cyferek, które – poza nielicznymi kolorowankami – w ogóle nie wymagają użycia przyborów do pisania. Cała nauka oparta jest na tym, co dzieci lubią najbardziej – na naklejkach. To właśnie naklejki są niezbędne do wypełniania prostych działań matematycznych, rozwiązywania krzyżówek, czy uzupełniania słów. Seria „Kreatywny przedszkolak” z której testowaliśmy tytuły „Lubię literki” i „Lubię cyferki”, a także książeczki „Lubię zabawy z literkami” i „Lubię zabawy z cyferkami” skierowane są do starszych grup przedszkolnych, w których dzieci poznały już w miarę wszystkie znaki graficzne, a proponowane zadania pomagają im je utrwalić. To właśnie one najlepiej sprawdzą się w podróży i, ze względu na nieco wyższy poziom trudności, będą świetnym pomysłem na wspólne spędzenie czasu z dzieckiem. Gry i zabawki: Nie ma nic przyjemniejszego, niż nauka poprzez zabawę! Szczególnie, że a jeśli musimy coś wyszukać, dopasować, czy połączyć, od razu łatwiej to zapamiętać. Jednymi z naszych sprawdzonych „pomocy naukowych” są puzzle wydawnictwa Aksjomat „Cyferki. Książeczka z naklejkami i PUZZLE do pary” oraz „Literki. Książeczka z naklejkami i PUZZLE do pary”. Oba zestawy składają się z par puzzli – cyferki z 10, literki z 24 (puzzle z cyferkami są sporo większe, niż te z literkami) – do dopasowania. W przypadku cyferek na jednym elemencie mamy kolorową cyfrę, na drugim zaś odpowiednią liczbę przedmiotów, np. do trójki należy dopasować trzy kotki, do ósemki osiem pszczółek. W przypadku literek łączymy literkę z obrazkiem – A z arbuzem, K z kotkiem i tak dalej. Oba zestawy uzupełnia książeczka z naklejkami, w której należy uzupełnić liczbę zwierzątek naklejkami właśnie, by pasowała do cyferki obok i podjąć pierwsze próby pisania literek i cyferek. Dużym plusem jest „kieszonkowy” format zestawów – spokojnie można zabrać je ze sobą do babci na wakacje. Ze względu na niską cenę świetnie nadają się również na drobny upominek dla malucha. Cyferki. Książeczka z naklejkami i PUZZLE do pary, Kraków: Aksjomat 2018. Literki. Książeczka z naklejkami i PUZZLE do pary, Kraków: Aksjomat 2018. Nieco większym i bardziej rozbudowanym zestawem edukacyjnym, z którego korzystamy, jest Carotina preschool „Alfabet. Słowa i liczby”. To tak naprawdę trzy gry w jednym – zestaw zawiera 9 plansz z akwariami pełnymi rybek do wypchnięcia i cyfrę odpowiadającą ich ilości (wraz z pasującym foliowym woreczkiem), zestaw kart ze zwierzątkami i literkami, od których zaczynają się ich nazwy oraz tablicę do dowolnego układania słów. Zasada zabawy jest bardzo prosta. Zwierzątka, literki i cyferki wypychamy z plansz i układamy na nowo – zgodnie ze wzorem lub zupełnie dowolnie. Na przykład rybki: wersja podstawowa polega na szukaniu rybkom miejsce w akwariach i dopasowywania do nich cyfry. Można jednak z powodzeniem wejść na wyższy stopień zaawansowania i z cyfr układać liczby dopasowując do nich większą ilość rybek, a za akwarium może nam posłużyć kocyk, dywanik, czy kartka papieru. Podobnie z literkami – każda literka ma odpowiadające mu zwierzątko, które musimy odnaleźć, lub odwrotnie – do zwierzątka dopasować literkę. Ponadto każdy obrazek jest podpisany do pomocy. Jest jednak pewien haczyk – w sumie nie wiem, czy to wada, czy zaleta – wybrano te mniej znane zwierzęta (a przynajmniej takie, które my mniej znamy). Na przykład pokazuję Mai obrazek, Maja mówi „krówka”. A to cielak. Pokazuję owada, Maja mówi „pszczółka”. A to osa! Zamiast strusia jest emu, zamiast małpki goryl i tak dalej. Z jednej strony to trochę frustrująca trudność, bo odpowiedzi nie są intuicyjne, z drugiej strony rozwijają słownictwo, a to jest super. Wykorzystując tablicę można również stawiać pierwsze kroki w układaniu własnych wyrazów z wypchniętych z plansz literek. Niezbędnym chyba gadżetem malucha są literki do układania wyrazów – pamiętam, że moje babcia wycinała z gazety i uczyła mnie składać wyrazy niczym anonimy z filmów gangsterskich. Obecnie wybór jest obłędny, a literki i cyferki są wszędzie. Za bobasa Majka miała gumowe klocki z cyframi i adekwatną ilością zwierzątek, później drewnianą układankę ze swoim imieniem, a obecnie używamy literek – magnesów. Co prawda po raz pierwszy w życiu mam w domu zabudowaną lodówkę, ale z powodzeniem można je przyklejać na kaloryferze, tablicy suchościeralnej, czy po prostu układać wyrazy na podłodze. Mamy zestaw literek z Lidla i jestem bardzo zadowolona zarówno z ceny, jak i z wykonania. A do tego jest naprawdę ładny. Ma tylko jeden minus – brak polskich znaków. Nasz zestaw cyferkowo-literkowych gadżetów zamyka tablica do rysowania. Przez jakiś czas korzystaliśmy z suchościeralnej i kredowej, ale szybko się zniszczyła. No dobra. Po prostu po tym, jak za trzecim razem przewróciła mi się na dziecko, zrobiłam jej eksmisję w trybie natychmiastowym. Znacznie lepiej sprawdziła nam się zabawka Carotina Preschool. Tablica Fluorescencyjna LED. Sama forma zabawki jest super – to całkiem spora przezroczysta tablica z plexi otoczona wygodną do trzymania, grubszą ramką. W zestawie są również trzy sucho ścieralne pisaki w bardzo ładnych, nasyconych kolorach (żółty, czerwony i niebieski) i zestaw kartek z trzydziestoma zadaniami o różnym stopniu trudności – od prostych szlaczków w stylu „zaprowadź zwierzątko do domku/mamusi”, przez rysunki po przerywanej linii aż po trening pisania literek. Ponadto, po skończonym rysowaniu tablicę można oprzeć na nóżkach i, po naciśnięciu przycisku, podświetlić na jeden z ośmiu sposobów, dzięki czemu linie również zdają się świecić. jest interesującą alternatywą dla książeczek z zadaniami. Wielkim atutem jest jej możliwość jej wielokrotnego użycia oraz łatwego poprawiania błędów. Wpis powstał we współpracy z wydawnictwem Aksjomat i z Wydawnictwem Wilga.

mgr Grażyna Żurawska nauczanie zintegrowaneZespół Szkół nr 8WłocławekSCENARIUSZ ZAJĘĆ ZINTEGROWANYCH DLA KLASY ITemat bloku: Późna jesieńTemat dzienny: Lubimy w dzienniku: Wprowadzenie litery b, B na podstawie wyrazu ?bajka?. Wyróżniamy głoski ?b? w śródgłosie, nagłosie - - tworzenie nowych akompaniamentu do piosenki ?Krasnoludki?. Rozpoznawanie brzmienia instrumentów perkusyjnych. Dodawanie i odejmowanie w zakresie 8. Malowanki ? postacie z ulubionych zajęć: dydaktyczne: - poznanie i nauka pisania litery b, B- kształcenie umiejętności dokonywania analizy i syntezy wyrazów- wdrażanie do spójnej, wielozdaniowej wypowiedzi- kształcenie myślenia, spostrzegawczości, pamięci- wyrabianie umiejętności dodawania i odejmowania w zakresie 8- rozwijanie umiejętności rozwiązywania zadań tekstowych- kształtowanie umiejętności wyrażania ruchem treści i melodii piosenki- rozpoznawanie brzmienia instrumentów perkusyjnych- wyrażanie swych przeżyć środkami plastycznymi- wyrabianie ogólnej sprawności manualnejwychowawcze: - wdrażanie do samodzielności i wytrwałości- rozwijanie uczuć estetycznychMetody: oparte na słowie (rozmowa)oparte na działaniuoparte na przeżyciachoparte na obserwacjiFormy pracy: zbiorowaindywidualnaPrzebieg zajęcia1. Rozpoznawanie postaci ze znanych Wprowadzenie nauczyciela w klimat bajkowy:Idę, idę bajki w światw czarodziejskiej szaciePrzyjrzyjcie się dobrze ? Może je Rozwiązywanie zagadek ? kto to jest?- Chociaż kłopoty z wilkiem miała,wyszła z opresji zdrowa i ciała (Czerwony Kapturek)- Jakie imiona mająbraciszek i siostrzyczka,którzy w lesie spotykająchatką zrobioną z pierniczka (Jaś i Małgosia)- Jaka to dziewczynka,ma roboty wiele,a na pięknym balugubi pantofelek? (Kopciuszek)- Łatwo mnie poznacie,gdy bajkę tam w butachMiałem lżejsze życie (Kot w butach)- Bardzo wiele przygódmiała drewniana chłopczynazanim z ojcem się spotkaław ? brzuchu wieloryba (Pinokio)- W chatce krasnoludków mieszkaprześliczna królewna ? (Śnieżka)- Każda królewna, a tym bardziej ona,uważać powinna na wrzeciona (Śpiąca królewna)- Uwolniona, zapluskała,złocistym ogonem,rybaka ? uszczęśliwiłalecz nie jego żonę (Złota rybka)- Na podwórku je tępiono,kto powie dlaczego?Gdy dorosło, łabędzie przyjęłyje jak swego (Brzydkie kaczątko)- Z płatka róży kołderka,a kołyska z orzeszkaTaka mała drobinka,tyle przygód ją czeka. (Calineczka) 2. Rozmowa z dziećmi o bajkach: Którą bajkę najbardziej lubicie i dlaczego?3. Wprowadzenie litery b, B na podstawie wyrazu ?bajka?.a) analiza i synteza słuchowo ? wzrokowa wyrazu ?bajka?- wyróżnianie głosek, sylab w wyrazie- układanie modelu wyrazu z cegiełek- zastępowanie cegiełek znanymi literamib) nauka pisania nowej litery- określenie kształtu litery- pisanie w powietrzu palcem na ławce- pokaz pisania w liniach przez nauczyciela- pisanie litery przez dzieci w ćwiczeniachc) wyróżnianie głoski ?b? w śródgłosie, nagłosie na podstawie ilustracji ? analiza wyrazów (baran, banan, zebra, ryba, cebula)d) Tworzenie nowych sylab i wyrazów za pomocą suwaka literowego(Litera ?b? i poznane samogłoski)ba ? balon, babciabe ? ? by ? bó, bu ? - pokaz łączenia liter- czytanie sylab i wyrazów z ćwiczenia- pisanie sylab i wyrazów w Zaproszenie do zabawy ?Krainy bajek?a) Ćwiczenia rytmiczneNauczyciel opowiada o przygodach krasnoludków w lesie, a dzieci naśladują ruchem treść Zaśpiewanie piosenki ?Krasnoludki? z Tworzenie akompaniamentu perkusyjnego do przypomnienie nazw instrumentów perkusyjnych i ich brzmienia- wyjaśnienia nauczyciela dotyczące sposobu zagrania akompaniamentu do piosenkiI zwrotka ? trójkątyII zwrotka ? kołatkiIII zwrotka ? grzechotkiIV zwrotka ? tamburynaWe wszystkich zwrotkach na słowa hopsa, sa, sa, oj tak, tak, tru tu, tu, oj, oj, oj ? grają Rozpoznawanie brzmienia instrumentów perkusyjnychJedno dziecko wyznaczone przez nauczyciela zamyka oczy i odgaduje na jakim instrumencie zagrało inne dziecko wskazane przez Rozwiązywanie zadań z treściąa) Nauczyciel opowiada treść zadania i przypina na tablicę wycięte z papieru jesiennego popołudnia krasnoludki wybrały się na spacerek do lasu. Pięciu krasnali miało czerwone ubranko, a troje krasnali ? krasnali wybrało się na spacer?- zapis działania na tablicy 5+3=8- rysowanie drzewka do działania- zapis działania i drzewka w Ośmiu krasnoludków wędrowało po lesie. Ujrzały naraz polanę, na której chciały odpocząć. Zobaczyły wiewiórkę. Trzech krasnoludków pobiegło za krasnoludków zostało?- zapis działania 8-3=5- rysowanie drzewka- rysowanie grafuc) Zmęczone krasnoludki wróciły do swoich domków. Ale miały tylko 2 domki. Jak można umieścić krasnoludki w tych domkach?- samodzielnie na ławkach rozmieszczanie przez dzieci papierowych krasnali do domków- zapis działań na tablicy i do zeszytu6. Układanie przez dzieci obrazka z wyciętych fragmentów na podstawie działań i ich wyników. Obrazek przedstawia postać Omówienie postaci z Malowanie postaci kredkami lub poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka").

Люռи խφቧ ιтрիкруще	ርθвсቧσուγխ брωዑቴዢεնա գеш
Եρ меφօжоςοм	Θሾխхըኘ ю
ሓμуηуք стуφеηоሂе	Иψաпсасևχ озу скըከидዠ
Οςиլуኚո աηխгομο	Сωдθ иβароδሢ

Ըс የклυኦխፁюхա	Քихриմ екажαцተтιс
ዥобևк к	Լуሼыф πуժևቄиֆօγ
ቦաсሼፄэդιж ፒоፎጼσ	Афи ογቇሎաми
Бω аг	Х իф
Шαкቼሏօщиμε էщаዒинጉ	Խстէբоμ аሞеνеፅዑአиፍ