napisała w "Żona dla mojego męża" No i stuknęło trzy lata w małżeństwie, ufff... Strzeliło jak z bicza, ale ostatnio coś się ciągnie. Całe życie szalona wesoła dziewczyna. Jeden długoletni związek, ogromna miłość, która nie przetrwała próby czasu. Potem długo nic, nic, nic, aż w końcu pojawił się ktoś bardzo bardzo inny niż wszyscy faceci, jakich spotykałam. Dwa lata związku, ślub, dziecko... Ale chyba nie happy end. Żaden end jak na razie. Po hucznej 30-tce, którą obchodziłam bez męża (wyjazdy służbowe), coś we mnie pękło. Ktoś kiedyś powiedział, że baby po 30-tce fiksują; ktoś inny, że dopiero zaczynają życie, a ja twierdzę, że totalnie zmienia się im punkt widzenia, łącznie z punktem odniesienia. W moim przypadku źle się bajka kończy. Przestałam kochać, o ile kochałam w ogóle. Tak mi się wydawało. Nagle staliśmy się dwiema osobnymi osobami, współlokatorami mającymi wspólne dziecko. Szlag trafił jakiekolwiek uczucia, o ile takowe istniały (mówię za siebie). Nie, przepraszam, jesteśmy nadal dobrymi przyjaciółmi, w taki sposób go kocham na pewno. Jest dobrym czułym facetem, dba o nas bardzo (nie znam innego takiego gościa, który dla rodziny zrobiłby wszystko). Ale ze mną coś się stało. Najpierw myślałam, że to chandra, potem że nienawidzę go nadal po ostatniej awanturze, potem, że ten seks, to jednak nigdy nam nie wychodził tak, jak powinien, a teraz sobie myślę, wiem na 100 proc. - nie kocham go. Nie, nie pojawił się nikt inny w moim życiu. Nie nie myślę o żadnych byłych romansach, nie myślę też o przyszłych romansach... Chciałabym, żebyśmy pozostali parą przyjaciół, wspólnie wychowujących małego, w zgodzie i szczęściu. Ale tak się nie da. A on... ten szczery, wierny i oddany facet, starszy ode mnie o 10 lat, pewnie wciąż mnie kocha, na pewno szanuje. Jest idealnym kandydatem na męża. Boże, niejedna baba zrobiłaby wszystko, żeby takiego mieć. Ostatnio zapytałam go wprost, czy nie wolałby mieć żony podobnej do siebie, a my tak bardzo się różnimy, że to widać z kilometra. Czy nie chciałby mieć kogoś, z kim połączy go wszystko, zainteresowania, nawyki, gusta, lub choćby część z tych rzeczy, w których jesteśmy tak różni. Popatrzył na mnie dziwnie, ale potem widziałam, że siedzi w zadumie i intensywnie o czymś myśli (ta mała bruzda między oczyma...). Na co dzień spotykam wielu ludzi. Patrzę, obserwuję, porównuję. Spotkałam kilka kobiet, które pasowałyby do niego bardzo i na pewno dałyby mu szczęście. Nie to co ja, marnuję tylko jego czas. Tak, jego czas, bo nie myślę tu o sobie!!! Ktoś mi tu nawtyka, że co z dzieckiem, tak nie można, trzeba o nim pomyśleć przede wszystkim. Owszem, myślę o nim. O tym, jak codziennie patrzy na to, że w jego domu nie ma szczęścia, jak mama czasem leży na kanapie i łzy spływają po policzkach, choć nie słychać szlochów. Mam swoje mieszkanie, ale nie potrafię odejść. Gdyby mój mąż spotkał kogoś odpowiedniego, zakochał się bez pamięci miłością odwzajemnioną i dożywotnią, byłabym taka szczęśliwa. Wszyscy byliby szczęśliwi... Pragnę tylko szczęścia dla niego. Renata 35 lat znalazła dziewczynę dla swojego chłopaka Z perspektywy czasu widzę, że z Pawłem nigdy do końca nie byliśmy partnerami. Bardziej przyjaciółmi, a może bratem i siostrą... Opiekowałam się nim. Jest świetnym muzykiem, kompozytorem. Nawet dość znanym, ale pieniędzy z tego było niewiele i nieregularnie. Jest niezaradny życiowo, ale uroczy, przystojny, z poczuciem humoru. Dobrze się razem bawiliśmy. A że to ja zarabiałam na rodzinę, mieliśmy za co poszaleć. Zawsze lubiłam swoją pracę. Mam dwa sklepy z kosmetykami i gabinet kosmetyczny. Dobrze mi idzie, a mój kochany umiał z tego korzystać. W pewnym momencie zamarzyłam, żeby mieć partnera, a nie brata-łatę na utrzymaniu. I wtedy przestraszyłam się tej myśli, bo jak on sobie beze mnie poradzi? Rozpije się, stoczy na samo dno. Trzymałam go w pionie, stwarzałam cieplarniane warunki, pilnowałam, żeby się nie rozpijał, nie brał za dużo narkotyków. Czasami coś przebąkiwałam, że może czas na zamiany, ale on zapewniał mnie o swojej miłości. Nie miałam serca go zostawić. Był dla mnie najbliższą osobą, bałam się, że go skrzywdzę. Przestaliśmy ze sobą sypiać, zresztą nigdy seks nie był naszą mocną stroną. Miałam ciężkie chwile w pracy, leżałam w szpitalu i wtedy uświadomiłam sobie, że nie mam nawet zastępcy, tylko księgową. Nikt poza mną nie poradzi sobie z firmą. Myślałam, że jak to padnie, to nie będziemy mieli z czego żyć. Zamarzyłam, żeby mieć partnera, na którym mogę polegać, a Paweł nim nie był. Jak odejść, jak mu powiedzieć, że wszystko już między nami skończone, że powinien się wyprowadzić, że chcę być z kimś innym? Jeszcze tego nie zrobiłam, a już miałam wyrzuty sumienia, że go unieszczęśliwiam. Mówiłam mu: "Musisz mieć kobietę, z którą będziesz szczęśliwy", a on na to, że ze mną jest szczęśliwy i nie wyobraża sobie życia beze mnie. I masz tu babo placek. Zauważyłam, że lubi naszą wspólną koleżankę. Marta była producentką, pracowała w telewizji. Miała męża, syna i córkę, ale chyba już wtedy nie mieszkała z mężem. Zaprosiłam ją do nas, zaprzyjaźniłyśmy się. Widziałam, że imponuje Pawłowi, on lubi przedsiębiorcze kobiety. Kiedyś przyszła do nas, a ja mówię: "Paweł, zajmij się gościem, muszę jeszcze skoczyć do biura". Albo zaplanowaliśmy wyjazd na weekend, a ja, że nie mogę: "Mamusia chora, ale wy jeździe. Macie tu klucze od domku nad jeziorem i bawcie się dobrze". Innym razem wychodziliśmy z Pawłem do knajpy, znikałam, kiedy pojawiała się Marta. Czasami czułam małe ukłucie zazdrości. To nie mogło skończyć się inaczej. Widziałam, że Marta się męczy, bo niby odbija chłopaka koleżance. Wzięłam ją na zwierzenia i mówię, że między mną, a Pawłem od dawna się nie układa, że chyba się rozstaniemy, że nie ma sensu dłużej tego ciągnąć. Chciałam dać jej wolną rękę. Wiem, że wepchnęłam go w ramiona koleżanki, żeby nie mieć wyrzutów sumienia, że zostawiałam chłopaka, ale też przyjaciela. Chciałam dobrze, ale on postanowił rozstać się ze mną za pomocą SMS-a. Bardziej mnie to rozśmieszyło, niż zabolało. Napisałam: "Paweł, rozumiem Cię, ja też uważam, że od jakiegoś czasu nam się nie układało. Pogadajmy". Wiele zrobiłam, żebyśmy rozstali się w zgodzie, więc chciałam to dokończyć. Poczułam dużą ulgę, bo on nie był sam, a ja w końcu wolna. Czasami żal mi było Marty, bo ja pogodziłam się z tym, że Paweł to duże dziecko. Nie wymagałam od niego za wiele. Dobrze się za to bawiłam. Ona się szarpała, kłócili się. I czuła się winna, że odbiła chłopaka koleżance. Mówiłam jej, że gdyby oni nie byli razem, to i tak ten związek by się rozsypał. Są razem do dziś, on znalazł pracę jako dźwiękowiec w telewizji i jakoś wszystko się poukładało. Minęły trzy lata, na razie jestem sama i jest mi bardzo dobrze. Czy to było uczciwe? Tak, przecież oni chcą być razem, ja im w tym tylko pomogłam.